Έχω τονίσει και στο παρελθόν πως δεν δημιούργησα ποτέ το Isternia.Net για να προβάλλω τις προσωπικές μου απόψεις και σκέψεις.

Παρ΄ αυτά, σας θεωρώ φίλους μου και θέλω να σχολιάσω το δημοσίευμα του αγαπημένου Μάκη Πρωτόπαπα, στο τρέχον φύλλο της εφημερίδας του χωριού μας.  Περί ού ο λόγος; Για όσους δεν έλαβαν ακόμα την εφημερίδα, ή όσους δεν το πρόσεξαν, παραθέτω το κείμενο.

Η φωτογραφία εν λόγω.

“Πήγα στο καράβι να πάρω μια συγχωριανή μας και με το καλωσόρισμα άρχισε τις διαμαρτυρίες. Έίναι ντροπή για το χωριό μας, να μπαίνουν διαφημίσεις πάνω στα μνημεία, επαναλάμβανε συνεχώς όσο προχωρούσαμε για το χωριό. Προσπαθούσα να την ηρεμήσω, για να μου εξηγήσει τι  ακριβώς συμβαίνει, γιατί στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνει κριτική για τα πανώ που ανάρτησαν οι σύντροφοι στην Ακρόπολη. Ποιός το έκανε αυτό, ρωτούσε επίμονα να μάθει και ποιός βλάκας του έδωσε την άδεια; Τι έκανε χριστιανή μου, της λέω για να καταλάβω κι εγώ;
Έλα τώρα, κάνεις πως δεν ξέρεις για τη διαφήμηση που σκαλίσανε πάνω στο Ηρώο, στα Υστέρνια. Μάλιστα το θεώρησαν κατόρθωμα, μου είπε όλο οργή και το δημοσίευσαν στα “Υστερνιώτικα”, για να γελάνε οι ξένοι με τα χάλια μας. Με τα πολλά μου εξήγησε ότι πάνω σε ένα μάρμαρο του Ηρώου, κάτω από το λιοντάρι, είχαν σκαλίσει με ανάγλυφα γράμματα, την επιγραφή ISTERNIA.NET. Έβαλα τα γέλια και προσπάθησα να της εξηγήσω τι συμβαίνει. Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να το βγάλω από το μυαλό της, αν δεν την πήγαινα πάνω στο Ηρώο να δει με τα μάτια της, ότι το  ISTERNIA.NET δεν ήταν σκαλισμένο πάνω στο μάρμαρο, αλλά υπήρχε μόνο στη φωτογραφία που δημοσίευσαν τα “Υστερνιώτικα”.

Μάκης Πρωτόπαπας

Ξεκινώντας, να ομολογήσω πως όταν το πρωτοδιάβασα, με πιάσανε τα γέλια. Η ημιμάθεια κάποιων ανθρώπων, λόγω έλλειψης μόρφωσης, κατάρτισης με την τεχνολογία ή απλά εκ φυσικής ανοησίας, πάντα με διασκέδαζε. Την δεύτερη φορά που το διάβασα, είχα απλά δακρύσει από τα γέλια. Δεν είχα καμία διάθεση να συνεχίσω μια αστεία κατάσταση, ούτε να δώσω βάση στα λόγια κάποιου ανώνυμου συγχωριανού.
Κατόπιν όμως, σκέφτηκα πως όποιος διαβάσει το κείμενο του Μάκη και δεν γνωρίζει τι συμβαίνει, θα μπερδευτεί. Και για αυτό το λόγο και μόνο, βρίσκεται αυτή η δημοσίευση εδώ σήμερα.

Όποιος/όποια κι αν είναι λοιπόν, αυτό το άτομο που σκαρφίστηκε αυτή τη φαρσοκωμωδία, οφείλει να ξέρει πως το ISTERNIA.NET που βρίσκεται πάνω στο λιοντάρι, στην φωτογραφία, αποτελεί μια μέθοδο πνευματικής ιδιοκτησίας της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ, επονομαζόμενη Υδατογράφημα. Κάθε φωτογράφος έχει το δικαίωμα να υδατογραφήσει το όνομά του ή την διεύθυνση της ιστοσελίδας του, επάνω στην φωτογραφία που δημοσιεύει, όχι για να δηλώσει πως του ανήκει το περιεχόμενο της φωτογραφίας, αλλά η ίδια η φωτογραφία.

Προσβλέποντες κλέφτες της φωτογραφίας, δεν μπορούν να αφαιρέσουν το Υδατογράφημα και έτσι η φωτογραφία τους είναι κυριολεκτικά άχρηστη, εκτός κι αν την δημοσιεύσουν τελικά, διαφημίζοντας έτσι φανερά την πράξη τους και το όνομα του φωτογράφου.

Με μεγάλη μου χαρά, έχω παραχωρήσει το δικαίωμα στην εφημερίδα του Συλλόγου μας, να χρησιμοποιεί οτιδήποτε θέλει από την ιστοσελίδα μου. Η εφημερίδα "Υστερνιώτικα" και ο ιστότοπος "Isternia.net" είναι παιδιά του ίδιου τόπου, από διαφορετικούς κηδεμόνες. Μια περιήγηση στον ιστότοπο των Υστερνίων, θα δείξει καθαρά πως το Υδατογράφημα ISTERNIA.NET βρίσκεται σε όλες τις φωτογραφίες που έχω αναρτήσει.

Κατά δεύτερο λόγο, αυτό που με εκνεύρισε, ήταν το ότι κάποιος σκέφτηκε πως υπάρχουν τόσο ποταποί και τιποτένιοι άνθρωποι που θα σκεφτόταν να βεβηλώσουν το πιο όμορφο ίσως μνημείο που βρίσκεται σε τηνιακό χώμα, και αντικατοπτρίζει το θάρρος των πεσόντων ηρώων.

Η τέχνη του μαρμαρά και του μαρμαρογλύπτη για μένα είναι προσωπική υπόθεση αφού οι δύο παππούδες μου και ο αδελφός του πατέρα μου υπήρξαν μαρμαράδες και λαξευτές. Ξέρω τον κόπο και την υπομονή που χρειάζεται για να δαμάσεις το μάρμαρο. Γνωρίζω την αξία των άψυχων μαρμάρινων όγκων. Γνωρίζω την αξία των μνημείων και των ιδεών. Είναι ντροπή για όποιον έβγαλε αυτό το συμπέρασμα, χωρίς να με ρωτήσει προσωπικά, και να με κατηγορήσει για κάτι τέτοιο.

Δεν έχω αποκόψει ποτέ την επικοινωνία με τους φίλους της ιστοσελίδας, και δεν κρύβομαι πίσω από μια οθόνη. Είμαι εδώ για οποιαδήποτε απορία σας.

Αν και δεν συνηθίζω να ασχολούμαι με μικρότητες, όφειλα μια απάντηση στις γελοίες αυτές κατηγορίες. Εμένα, σαν Ελευθερία, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω οποιαδήποτε είδους διαφήμιση για την ιστοσελίδα μου. Ειδικά τέτοιου είδους. Αυτός που το σκέφτηκε θα έπρεπε να ντρέπεται, και να μου εξηγήσει και εμένα που έχει ξαναδεί να συμβαίνει αυτό. Τα βαμμένα με σπρέι και μπογιά αγάλματα είναι ιεροσυλίες ανθρώπων με μηδενική φαιά ουσία. Αν μη τι άλλο, η δουλειά που έχω κάνει για να προβάλλω και να υποστηρίξω τον τόπο μου, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μιλάει από μόνη της και ζει από την αγάπη των Φίλων της.

Κλείνω με την λαική ρύση: "Η ημιμάθεια χείρων εστί και αυτής ταύτης της αμαθείας".

Άλλη μια ενδεικτική φωτογραφία, στην οποία κατάφερα και λάξευσα το Isternia.Net στο ΚΕΝΟ ανάμεσα στις κολώνες της Αγίας Παρασκευής!